Se Pygmalión fose do Porriño, seguramente sería canteiro.  Disque Pygmalión foi, fai moito tempo, un rey da illa de Chipre, que adicou boa parte da súa vida a procura da muller perfecta para casar. Tras anos de infructuosa procura, decidiu adicar o seu tempo a crear esculturas femininas para compensar a ausencia da muller amada. Unha destas esculturas, bautizada co nome de Galatea, era tan fermosa que Pygmalión namorouse perdidamente dela. Era tal o seu amor, que durante moito tempo, cada noite, Pygmalión soñaba que Galatea cobraba vida e o amor xurdía entre ambos. Pero como a pedra de Sísifo, que sempre caía cando estaba a piques de chegar con ela ao cumio, cada aurora que alumeaba os seus párpados, so lle traía dor e tristura ao comprobar a irrealidade do seu soño. Ata tal punto sufría Pygmalion, que a deusa do amor, Afrodita, compadecida do doente namorado, deu vida a Galatea e o bendeciu coas seguintes verbas : “Mereces a ledicia que ti mesmo esculpiches. Aquí tes a túa raiña”.

No Porriño tamén somos de pedras que falan. Temos algo que nos fai esculpir, cincelar e perfilar cada certo tempo a nosa realidade na procura dalgo fermoso e permanente como fixo Pygmalión con Galatea. Materializar o sentimento de eterna procura dun soño colectivo, por desgracia, remata sempre como o río de Heráclito, cando entra nel, xa non é o mesmo. Pero Pygmalións tivemos moitos no pasado. Tivemos Nicanores Ocampo que axudaron a impulsar o Instituto, o Círculo Recreativo Cultural e outros proxectos. Tivemos Don Silvinos que entre outras moitas cousas boas, tivo a feliz idea de plantar árbores onde andamos empachados de granito e formigón (¿alguén se dará conta un día de que é preciso plantar árbores e facer máis zonas verdes…!?).Tivemos Antonios Palacios, que nos alumearon coa súa luz artística. Lolas Magno que a cada flash da súa cámara Kodak enxertaba un anaco da nosa identidade na árbore da nosa memoria. Temos e tivemos tamén músicos, artistas, científicos, deportistas,… Traballadores que cada mañá deixaban a súa suor picando pedra, na liña de montaxe ou de despece, deseñando tecnoloxía, vendendo bolas de pan, traballando no agro ou co gando.

Pero non tivemos inda un Pygmalión no Concello. Alguén que debuxe os anceios dos porriñeses nun fresco colectivo de dimensións barrocas sen a pretensión ególatra de ir máis alá da sinatura á marxe esquerda ou dereita da obra. Cecáis por iso, O Porriño segue ser un pouco guerracivilista, ou para ser máis brando, turnista. Os trocos no Porriño sempre son terribles. Gañadores e perdedores quedan totalmente devastados e distanciados, ata tal punto que, salvo os quintacolumnistas, mercenarios das ideas e a cofradía dos “amigos-para-sempre”, o pobo queda orfo dunha parte da sociedade civil que sería necesaria para xerar un proxecto colectivo de cidade.

Sobrados exemplos temos delo… Plans xerais sen debate social, monstruosidades urbanísticas que destrozaron o noso pobo, obras sen consenso cidadá, a inexistencia do máis mínimo mecanismo de participación que non sexa o despacho de alcaldía, a constante perda de oportunidades históricas do noso pobo (como referente industrial, alimentario, cultural, patrimonial, arquitectónico, etc…) ou o que é peor, o esquecemento da súa propia historia e referentes. Deses Pygmalións que deixaron o seu tempo e compromiso social en mellorar o seu pobo e en trazar as liñas dun futuro colectivo mellor sen importar as batallas ideolóxicas ou electoralistas. Cecáis un día, vexamos un ou unha Pygmalión no Concello que sexa quén de voar tan alto como Dédalo, e axudar a cincelar colectivamente un Porriño aberto, tolerante e en positivo, que como Galatea, cobre vida.  Ogallá!